Geçen hafta özürlü oğluna ilaç yazdırmak için gelen yaşlı bir teyze oğlunun doğuştan mı özürlü olduğunu sorunca anlattı:
Oğlu doğmadan eşi üzerine kuma getirmeye kalkmış. Teyze de bunun üzerine evden ayrılmış, tek başına geçinemediğinden de bebeği dört aylıkken bakıcıya bırakıp fabrikada çalışmaya başlamış. Bir gün bakıcı bebeği düşürmüş ve kafası yarılmış. Komşular bakıcının bebeğin kafasına bıçak sapıyla vurduğunu söylemişlerse de teyze şikayetçi olmamış, Allah’a havale etmiş. ‘Ben onun parasını ödedim, görmeden suçlayamam ama yaptıysa Allahından bulsun dedim, zaten öyle oldu, şimdi hala yaşıyor ama yatalak oldu’dedi.
Yıllarca oğlunu hastanelerde dolaştırıp çile çektikten sonra komşuları mahalledeki yaşlı bir adamla evlenmesini, adamın günlerinin sayılı olduğunu, en fazla üç ayda öleceğini, kendisine maaş kalacağını söylemişler. Evlenmiş. ‘Herhalde çok iyi baktığımdan 15 yıl yaşadı’ dedi gülerek. 3 sene önce ölmüş. Şimdi biraz rahata ermiş, ama oğluna söz geçiremiyormuş.
Depresyonunu sorgulamak için ölümü düşünüp düşünmediğini sordum.
‘Son günlerde hep büyük buluşmayı düşünüyorum’ dedi.
'Nedir o?' diye sordum. Samanyolu televizyonunda bir diziymiş.
Her bölümde ölen birisi sorguya çekiliyor, yaptığı sevapları ve günahları teraziye konuyor, sonuçta ya cennete, ya da cehenneme gönderiliyormuş. Şimdiye kadar hiç cennete giden olmamış, hep cehenneme gidiyorlarmış. Bu dizi kendisini çok etkiliyor, rüyalarına giriyormuş.
Oğlunun ilaçlarını yazdım ve başka dizilere başlamasını önerdim.
(Fotoğraf gurur duyduğum meslektaşım ve arkadaşım Erdal Kınacı'nın National Geographic büyük ödülünü kazandığı serisinden: http://www.fotokritik.com/profil.php?id=1994&pid=hepsi

Bu da Tacettin'in başrolünü oynadığı bir 'Büyük Buluşma' bölümü:
http://live2.stv.com.tr/samanyolutv/buyukbulusma/01bolum.wmv )